bu zamana kadar saçma bulduğum eylemdi. ama ben bugün anladım ne demek olduğunu. evet bana da güçsüzlerin işi gelirdi. ergen işi gibi duruyor sanki doğru. ama demek ki neymiş büyük konuşmamak lazımmış. olay ergenlik döneminde yaşanan kimse beni sevmiyor, çok yalnızım, aşığım duyguları değilmiş meğer. zaten artık ne aşık olabiliyorsun ne acı çekebiliyorsun. sadece canını sıkan olaylar ve insanlar silsilesinde boğulup gidiyorsun.
düşün belli bir yaşa kadar çevrendeki kimsenin görmediği sıkıntıları yaşadın. hep de güçlü durdun. öyle ki kimsenin yanında ağlamadın bile. ama öyle bir an geliyor ki işte. nasılsın? sorusuna cevap veremiyorsun. sırf bu soru sorulmasın diye kaçıyorsun insanlardan. o lanet 'iyiyim' yalanı bile çıkmıyor artık ağzından.
hiçbir şeye sahip değilsindir. sahip oldukların bir adet umut ışığı, iki kuru lokma ve uykudur belki. ama ya o umut ışığına inatla üfleyen onu söndüren birileri olursa? kaç kere yakacaksın o ışığı? yakmaya halin bile kalmıyor ki bir süre sonra. ya o iki lokmayı da haram ederlerse sana? uykularını alırlarsa senden? tek istediğin uyumaktır bazen. ama ne yediğin yemek yemektir, ne de uyuduğun uyku uyku...
neyin var lafından da hayatında tiksinmediğin kadar tiksinirsin. o kadar dolmuştur ki için. neyin var anlat bakalım... tek bir cevabı yoktur ki bunun. tek bir cevap 'aşığım', 'param yok', 'annemle kavga ettim' değildir bu! içini kemiren bir birikimdir. kıvrandıran bir sancıdır. kelimelere dökmek bu kadar zor olmamalıydı oysa. sadece diyebilirim ki ben bugün intihar etmek ne demekmiş anladım...
