30'lu yaşlara yaklaşırken, tek derdi kırışmaya başlayan cildi, beyazları çıkan saçları olan kadınlara biraz hayretle çoğu zaman da gıptayla bakıyorum.
yaşayacağımız ancak bir ömür ama neresinden tutup da mutlu olacağımızı kestiremiyoruz. bir umutla tuttuğumuz, hatta büyük çabalarla yakaladığımız o "şeyler" bizi artık mutlu etmediğinde, bize yetmediğinde, çekip gidemiyoruz. gidemiyoruz işte, korkuyoruz. bencilce istediğimiz mutluluk, bencil bir kalışa yol açıyor.
ben yoruldum...
ergenliği hiç bitmemiş gibi davranan ailemden, patronumun gerizekalı kocasından, maaşını seyahatlerime yetiremediğim işimden, gidemediğim ege kasabalarından, içemediğim güzel şaraplardan ve bunları düşünmekten, düşlemekten...
