hayatta hiçbir kelime öbeği şimdiye kadar canımı bu kadar yakmamıştı.
Seni seviyorum dediğim kızın teşekkürler demesi, annemin sinirlenince mikrop diye bağırması, lisede bir iki malın dışladığı bir arkadaşın acısını benden çıkarıp yaptığını beğendin mi demesi... Hiçbir kelime bana bu kadar büyük bir hüzün vermedi.
Elbette çoğu kişi, her türkü kardeşim gibi görmemi anlayacaktır ya da islamı üstün görüp gayrimüslime acımak gayet insanidir. Ki bir ateistin müslümana acıması da bir dini görüş değil insani bir duygudur ama meselem bu değil.
Peçenekler, uzlar geliyor aklıma. Bizansta asimile olan ve din değiştiren türkler. Şaraba müptela olanlar, süse merak salanlar. Bizans askeri olmaları. Malazgirtte taraf değiştirmeleri ve artık selçuklu vatandaşı olmaları. ilk meclisin bunları hristıyan ve ortodoks oldukları için türk saymaması ve mübadele denen yerinde bir kararın onlar için cinayet oluşu.
bu kadar acı bir kelime daha duymadım. ne tecavüz daha çirkindi benim için, ne nişanı atmak bu kadar büyük bir travmaydı, ne de piç olarak doğan ve ebeveynlerinin günahını sırtlanan çocuk bu kadar üzdü beni. hayattaki en büyük korkum yalnız ölmek bile bu kadar soğuk değildi benim için.
bizi islam olmaktan soğutanlar utansın, türklüğümüze dil uzatanlar iflah olmasın inşallah.
ekleme: sağa sola laf atmanıza malzeme olsun diye açmadım başlığı kardeşlerim, biraz da duygularınız olsun, bir şeyler hissedin. vicdan denilen duygu siyasi bilinçle çok iyi gider. gerçi çoğu insanda ikisi de yoktur bunların.
