ben böyle bir evde yaşamak istiyorum, tek başıma. etrafta kimse olmasın. gür bir ormanın içinde olayım. teknoloji olmasın. küçük bir bahçem olsun, kendim yetiştireyim istediğim şeyi. iki üç hayvanım olsun, sütümden yumurtamdan eksik kalmayayım.
ayda bir yürüyerek, medeniyetin olduğu neresi varsa, oraya gideyim. binlerce kitap alayım, binlerce. tüm gün okuyayım, evimde. dert olmasın, tasa olmasın.
varendamda otururken hayal ediyorum kendimi. yeşil bir elbise var üzerimde. başımda, saçlarımı kimse görmesin derdi olmadan bağlanmış, beyaz bir yemeni. aradan saçlarım çıkıyor hatta, huzurumdan uçarcasına... sandalyemde oturmuş, kitap okuyorum.
bu anlattığım, bir çeşit tedavi görürken psikoterapi esnasında kurduğum hayaldi. herkes o kadar güzel şeyler düşünmüştü ki... benim hayalimse buydu. ama, saatlerce ağladım bu hayalim yüzünden. çünkü bize, en sevdiğimizi düşünmemiz söylendi yanımızda. ben yanımda düşünecek kimseyi bulamadım. benim huzurum yalnızlığımmış, iyice anladım. ama o da mümkün değil.
allah kerim, belki yaşarız hayallerimizi... belli mi olur?
