Birinci sınıfın sonuna gelmişiz, okuma bayramı hazırlıkları yapılıyor tabi bizim sınıfta. Hocamız, Hülya hocam, çok afili davetiyeler hazırlamıştı. Davetiyeyi açtığın zaman okuyoruz yazısı öne geliyordu, palyaço elinde balon tutuyordu falan. Hala da saklarım, neyse. Bu davetiyeleri de ben dağıtmıştım sınıf başkanı olduğumdan.
O zamanlar da ilkokul aşkım var, melih. Deniz ve mehtap şarkısında dans edecektik. Biz de tesadüf o ya, eşleşmiştik. ama sonra hoca değiştirdi. tuğçe diye bir kızla dans etti. Nasıl da kıskanmıştım.
Ama okuma bayramında hatırladığım, hatırladıkça utandığım bir anım var ki, o daha fena. Okuldaki tüm öğretmenler var, veliler var. Büyük bir etkinlik olmuş. Poşetten bile kıyafetlerimiz vardı.* Sırayla şiir okuyoruz. bir dünya bırakın şiirini okuyoruz biz de. Neyse hepimiz dizilmişiz. Ben başladım söylemeye. Herkes bana gülüyor ama o anın şeyiyle anlamadım tabi. meğersem mikrofonu unutmuşum, annem de yanımda bana uzatıp duruyormuş. O an utanmıştım çok fena.
Bir de öğretmenim bizi barıştırma sistemi çok tuhaftı. Sınıfta iki kişi kavga etse, onları öpüştürerek barıştırırdı. Sınıftakiler de sayardı.**
Sonra Batuhan vardı. Durup durup çıldırırdı. Sıraları tekmelerdi ama sınıfta yine en çok ezilen o olurdu. Bir keresinde sinir krizi geçirmişti de çok korkmuştum. Şimdilerde de pek iyi durumda değil sanırım.
Sonra melih ve mustafa'nın kavgaları vardı. Tabi ilkokul aşkı melih olunca, e ona da bir şey olunca üzülüyordum. Her teneffüs kavga edip de saniyesine barışan iki dosttu onlar.
Şimdi ise o dostlukları görmek zor. Kimi ilkokul arkadaşım gördüğünde yolunu değiştiriyor. ilginç.
