benim en unutamadığım anılarım sözlük, öğretmenimin bana sürekli dayak atması bide okulda fakirlik çekmektir. o zamanlardan belliymiş insanların şimdi ne olacağı. *
-farklı bir okuldan gelmiştim 15 tatile 2 hafta kala. nasıl ağlamıştım, annem beni derste bırakıp gidince. bide aç kalmayım diye simit almıştı ben yemedim kardeşlerime getirdim. onlarsız yiyemedim.
-ilkokullarda beslenme saatleri olur babam o zamanları işe yeni girmiş ortadan da az biraz parası var. yani sadece temel ihtiyaçlarımızı alabiliyoruz. hatta annem evde ekmek yapardı. beslenme saattlerinde arkadaşlarım pastası, böreği her şeyi olurdu bide yanımda otururlardı(sanki pikniğe gelmişler gibi) benim ekmeğimde ise peynir. yanında suyum bile olmazdı. bunları görüp hemen katlardım yemeden çantama. sonra beslenme çantası getirmemeye başladım bu seferde arkadaşlardan öğretmenim yiyecek toplardı.(bilmezdi ki ekmeğim yok)
-bide ferziye öğretmenim sürekli beni döverdi. sınıfta aynı kitabı bilmeden alıp gelen bir ben vardım bide başka bir kız. o önce verdi listede benden önceydi, benide dövdü nasıl aynı hikaye kitabını alıp gelirsin diye.(lan ben nerden bileyim, aynı saatte vermişiz kitabı söyleseydin hangi kitabı alacağımızı).
-bide okuma yarışları olurdu sürekli bana eksik kelime yazarlarmış onun içinde hep dayak yerdim.
-sonra resim dersleri olurdu; şu boyayı istiyorum ,bu kalemi istiyorum derler dururdu. işte benim bir boyam bile yoktu. annemin pazardan aldığı 6'lı boyaları kullanırdım. resimlerimde hep aynı renkler olurdu.(deniz mavi, çatı kırmızı, kızın elbisesi kırmızı, erkeğinki mavi)herkes boyalarını bi çıkarırdı 24'lü hepsi, pastel boyasına kadar. benim pastel boyam bile yoktu da dayımdan 3-4 tane istemişti. onlar vardı. o günler çok ağlamıştım da babamın parası olmadığı için küsmüştüm. ilk defa babama küsmüştüm arkadaşlarım dalga geçiyor diye ağlamıştım. sabahta babam para bırakmıştı 12'li fujika 'idi sanırım bir boya almıştı annem. sürekli resim yapmıştım, hepte panoya asılmıştı.*
-bide sözlük arkadaşlarımın montları, önlükleri, çantaları yeniydi benimkiler yırtıktı. babamın parası yok diye aldırmazdım. ama beden derslerinde üzülürdüm. herkes yırtığımı görmesin diye.
- okuma bayramını da unutamıyorum. hep bir kıskandığım bir kız vardı, öğretmenim en çok onu severdi. zaten böyle hocaya yalakalık yapar, hediye verir dururlardı.
niye yazdım bunları bilmiyorum. kim okuyacak? kimse, kime ne bunlardan? hiiiççç.
aklıma geliyorda ara sıra, ders kitabı alacak para bulamadığım falan, o zamanda kimsem yoktu şimdide. insanın en yakınındakiler görmezden geliyor bazen. bu entrymde yanlış anlaşılmak istemem. *
