ınsanı kendısınden ve vıcdan denen o zıkkımdan sogutan, cok soguk, buz gıbı bır duygu. ancak gercekten sevdıgın, canın cıgerın olan o kısının artık dunyaya veda etmesı gerekıyodur. Onun acı cekmesıne dayanamazsın, onun baska gozler tarafından acınarak bakılmasına, sureklı eskı halının hatırlatılmasına dayanamazsın. Bazen kendı cektıgın cıleye dayanamazsın, ama yapmak ıstersın ıste amk. Elıne acısız ölümü ıcınde barındıran bı sırınga verseler dusunmeden bu ısı bıtırecegını bıle ıddıa edersın. Yapamazsın tabı ama yalvarırsın kendıne bı yolunu bulmak ıcın, hatta o kadar umutsuz bır hale gırersın kı tanrıya bıle yalvarırsın. O her zamankı gıbı sıklemez senı, sen yıne cozulmus ve utancından olecek haldesındır,sadece ıstersın. O kadar amk.
