akademik mana da tartışmaya açılabilecek sorunlarından birisi entelektüel tavrın toplumsal gerçekçiliği yansıtırken zaman gelimi zorlamalara, kasmalara ve yapmacıklığa düşmesiyle ifadelenebilir. bazı yönetmenler bu zorlama dili sonsuz sahiplenip fransızların, italyanların bilmem kaç yılında kotardığına benzer filmi referans alıp sanatsal kaygıyı ön plana çıkarıyorlar. ki atlanan mühim argüman, toplumsal realiteden/ edebiyattan/ felsefik çıkarımlardan beslenirken zaten doğal davranınca işin entelektüel kısmına ziyadesiyle girip çıkıldığı.
son yıllarda yükselen türk sineması işin sanatsal yapmacıklık kısmını törpüleyebilirse iran sinemasına benzer naturallik ve sembolizmle daha haşır neşir olursa tadından yenmeyecek nice eser verecek ve kendiliğinden gişe-entel kalıplarına saplanmadan izlenilecek,izlettirilecek.
zaten türk sineması yaşadığı kabuk değişiminden sonra sadece türk filmi olduğuyla ilintili ön yargıları aştı. ve bu da yükselmesindeki önemli faktörlerden birisi.
