babamın vardı bir lada samara'sı. grilerinden. on seneyi geçmiştir büyük ihtimalle. ben senede bir defa babamı ve ailesini gördüğümden arabalı bir aile de tuhaf gelirdi küçükken bana. kırmızı vosvosunu sattıktan sonra almıştı bunu.
uzun yola çıkardık, iki gün üç gün yola devam ettiğimiz olurdu. kardeşim de ben de ufaktık daha. bu arabanın arka camının önü çok genişti. birimiz oraya çıkar yatardık. sığardık işte o kadar ufaktık. ikimiz de çok severdik o nedenle bu arabayı. kardeşim kamyonlardan çok korkardı o zaman. kamyon görünce saklanırdı. şeker atardı babam önden arkaya. "bak kamyoncu amca sana şeker yollamış" derdi korkmasın diye. tabi bunun arabayla bir ilgisi olmadı. anılar anıları doğuruyor sadece.
