kendimi bi binanın tepesinde buluyorum ve uçmayı deniyorum kendi kendime, akabinde sonuç veriyor ve süzülüyorum böyle yavaştan, uzun süre seyrediyorum insanları tek taraflı, rüzgara fısıldıyorum mevsimleri. kuytu bi yere iniyorum sonra, topluyorum herkesi çevreme.
-uçabiliyorum lan ben!
+sittir lan.
-bakın da görün ipneler!
ama bu sefer dans edebileceğim bi hava boşluğu olmadığı için her ileri doğru atılmamda yerle bir oluyorum gururumla birlikte, insanlar da dağılıyor artık dalga geçmekten bitkin düşüp.
o sinirle tekrar çıkıyorum yüksek bi binanın tepesine, yürüyorum ama bu sefer. iniş takımlarını kontrol edip bırakıyorum tekrar boşluğa kendimi ve tam yere beş metre kadar kala uçabiliyorum yine, aşağıdakiler korkuyla izlerken nooldu lan bakışı atıyorum tüm o inanmayanlara. artık inanıyorlar.
uyanıyorum sonra, kanatlarımı katlayıp yatıyorum tekrar. tekrar.
