yaptığım iş gereği her gün yaşadığım histir.
bugün iki defa ölümden döndüm be sözlük. ikisi de bıçaklı saldırı. ikisini de defedebildim allah'tan. hani bazen derler ya "nereye gidiyor bu nesil?" diye; hakikaten ben de her işten sonra eve geldiğimde bunu düşünüyorum. bir amacı olmayan 10-19 yaş arası gençler görüyorum sağda solda. hem de her gün. etrafa zarar vermekten başka bir işleri yok. bir aile babası yanlarına gidip uyarmaya çalışınca da üstüne gidip tehdit seviyesine varıyorlar. ailesinin, çoluk-çocuğunun yanında. böyle itlerle uğraşıyorum sürekli. zora düştüler mi hemen bıçağa sarılıyorlar. biz böyle değildik lan. bileğimizin hakkıyla yapardık her şeyi. daha bir saygılıydık. ben çocukken bir büyüğüm bana kızdı mı başımı öne eğer, söylediklerine kulak verirdim. dinlerdim onu. şimdi 15 yaşındaki çocuğa laf anlatamıyorsun. hemen küfür ediyor. "terbiyeli ol." diye uyarınca da "napacan lan napacan gel!" diye hemen bıçak. ne yapacağımı şaşırıyorum bazen. ne olacak bu adamlar? bunları düşünmekten içim sıkılıyor sözlük...
