6 gündür evden çıkmadım.yalnız yaşıyorum. kimseye dair hiç bir ihtiyaç hissetmedim. boşluklar içerisinde, boş zamanlar geçirerek görüşüceğim insanlara da sahibim. hayatım boyunca böyle bir insan olarak yaşıycam, üzücü ama bu hiçbir zaman değişmiycek. zoruma giden hiç bir yanı yok, sadece kızdığım şey, kızmaktan da öte, insanın içini burkan şey, sevdiklerinden umduğu davranışları görememek. hesapta sormam kimseye, damarıma basılmadıkça, yapım öyle değil. kimseye sarmam, başına bela olmam, yapışmam. çoğu insanın sorunu, aslında ne kadar sevildiklerinin farkında olmamaları. olmasalarda ben çok seviyorum hepsini. nereden aklımda kaldı bilmiyorum ama sevmek mi, sevilmek mi denilince; kesinlikle sevmeyi tercih ederim. sevilmek beklenti oluşturur çünkü hayal kurdurtur, karşında seni seven ve nazın geçen birisi olduğunu bilerek ona göre hareket edersin.bir gün aksi yönde davranışta bulunursa hayal kırıklığına sebep olur. o yüzden severim, ama vefasız çocuk yada başka ihtiyaçları olan sevgiliyi, sever gibi.böyle olunca beklenti olmuyor mu, oluyor. yine oluyor ama sonunu bilince çok da koymuyor. allah herkese bol bol sevmeler, sevildiğini görmemeler, görsede farkına varamamalar nasip etsin.
