Bir aile ; 5 çocuk, ikisi engelli, baba işsiz, anne çocuklar küçük olduğu için evden ayrılamıyor. Maddi sıkıntı çekiyorlar.
Bir aile ; 2 çocuk, biri engelli, baba bulduğu işte çalışıyor, anne temizliğe giderek geçimini sağlıyor.
Bir aile ; 3 çocuk, biri özürlü, birisi görme engelli. baba evi terk etmiş. Anne temizliğe giderek geçmini sağlıyor...
Bunlar örneklerin bir elin parmak sayısını geçmeyecek kadar olan kısmı.
Duygularımızdan öte mantıklı davranmak gerekli böyle zamanlarda. Çok çok önemli olmadıkça durumu çocuğa, çevresindekilere zorluk çıkartmak acı çektirmektir rahatsız olacağını bilerek bir çocuğu.
Manevi duygularımıza sarılıp adaklar adamak, dilekler dilemeyip çocuğun özürlü doğmaması için dua etmek bir milyonda bir ihtimal. ve bu genellikle malum televizyon kanallarında olur.
ikiz çocuklarınızın başlarının yapışık doğmuş olacağını düşünsenize. Doğdu diyelim, doğduktan sonra yapılacak ameliyat ölümden beter bir acı değil midir onlar için? Ama yok, hiç beynimizden ameliyat olmadık biz, bilemeyiz. Olmuş olsak da küçüktük, hatırlamayız.
Ama şuna şaşıp kalırım... Başımıza yapışık olan bir baş değil, acı çekmeyi ölüme tercih eden acayip bir düşücemiz...
