görgüsüzlüğü yetişme biçimiyle çok alakalı olan kepaze; insanoğluna bahşedilmiş sıçmak gibi süper bir pislikten arınma sürecini tamamıyla tersine çevirerek onu bir pislenme haline getiren, tabiri caizse boktan kurtulacağına ağzını yüzünü boka bulayan kendinibilmez biçare bedbaht; sorgulama ve kendini geliştirme yeteneği gelişmemiş sefil, akıl fikir fukarası. olay kabaca şöyle gelişir: güzelim sıçma işi yapılır ve tam her şey sonlanıp mutluluğa kavuşmanın tadı çıkartılacakken şap şap şap diye acımasızca, hunharca saldırılır popoya.
bu insanların bu işlemden sonra ellerini kokladığı da klinik araştırmalarla sabittir. hatta bazılarının boku daha iyi hissetmek ve bir nevi düşmanını tanıyarak tam bir temizlik duygusuna erişmek için ellerini öptüğü, yaladığı da görülmüştür. çocukluk döneminde anne/baba tarafından kıçı yıkanan çocuğun üstüne başına sürülen bokun duyarsız ebeveyince görülmemesi bok ile bireyin arasında böyle bir bağ kurar işte. hastalığın ilerleyen aşamalarında bok kokusuna duyulan sempati gibi semptomlar da görülegelmiştir.
ne oldum değil ne olacağım demeli, ancak tabii bunu demenin de bir yaşı var. ne kadar erken vazgeçerseniz pislikten, o kadar iyi. mesele sadece kimsenin görmediği bir yerde yapılan iş de değil. bu kişiler bu özelliklerini sosyal yaşantılarına da yansıtarak her daim bir pislik olmayı sürdürür ve mesela burunlarını karıştırıp bir arkadaşlarının üzerine silmek, ulu orta osurup kokusuyla övünmek türünden zarar ve tiksinti verici şebeklikler yaparlar. elleri bok kokan insanlar, gidin biraz medeniyet öğrenin de öyle çıkın karşıma.
