ruhumuz büyüdükçe tahammülümüz küçüldü çok kereler. bedenimiz büyüdükçe, küçülen hayal gücümüz, çabukluğumuz gibi.
daha büyük olanın hızının küçülmesi gibi. oysa basit oyunlarımız vardı ve en az iki kişi ile oynanırdı o zamanlar. şimdilerde tek başımıza oynayıp durduğumuz oyunlara inat sanki.
biri ev olurdu, biri cilik. ve akşama kadar sürerdi oyunumuz. nasıl bir psikopat ruh hali ise bizimki daha el kadar çocukken hayal gücümüzü, ebeveynlerimizin "doğru" hayatları ile doldurmuşuz. "aile hayatını" alıp da "oyun" yapmışız kendimize bir yol bulup ama gene de gülmüşüz, eğlenmişiz.
ayaklarımız, artık büyüdüler. ama ayaklarımızınkiler dışında bir numaramız da kalmadı hani...
büyüdük işte nihayetinde. artık ağlamak bile bir cenaze merasiminden fazlası değil gözümüzde.
