geçmişi gözlerimde canlandıran, uzaklara götüren doğru önerme.
7 yaşındayken yalvar yakar aldırmıştım babama 4 tekerlekli bisikletimi.
akşam bisiklet eve geldiğinde o saatte dışarıya çıkmama izin verilmediği için bütün gece onu izledim.
lastiklerindeki gıcırlığın simgesi olan ince ipliklerini sevdim bisikletimin.
ertesi gün ev ahalisinin bile uyanıp kahvaltı sofrasına oturmasını beklemeden merdivenlerden bir anne titizliğiyle indirdim onu aşağıya, tek bir noktasını çarptırmadan. ter içinde kalmıştım.
ilk işim takviyeleri sökmek oldu. mahallede kimse takviyeyle sürmüyordu,benim de kurtulmam lazımdı onlardan. komşumuz ekrem abinin dükkanına gidip ondan rica ettim vidaları sökmesini.
hayırlı olsun tosunum dedi. güle güle kullan. kırmadı beni, çıkardı takviyeleri. çıkmadan evvel, '' dikkat et ha babanla papaz etme beni '' dedi. ben '' tamam ekrem abi. '' dediysem de babamla beraber nasıl papaz olacaklarını anlamadım, hem papaz da neydi ?
bunlarla oyalanmak istemedim. o beni bekliyordu...
nihayet selenin üzerindeydim. ayaklarım pedallara değiyordu, büyük bir heyecanla ilk adımı attım. o da ne? pedalı çevirmemle bir kaç metre içinde yalpalayarak düşmem bir oldu. sandığım kadar kolay değildi.
takviyelerin ne kadar önemli olduğunu anladım. kimseye bisikletine bi tur binebilir miyim dememiştim ki ben. nereden bileyim ben denge unsurunun fiziğin en önemli kavramlarından olduğunu?
inancımı yitirmedim ama, başarmalıydım. ayakta durabilmeliydim. şu pedalı çevirirken ayaklarıma bakma huyumdan vazgeçersem dengede durmam için bir sorun kalmayacağını anladım. önüme bakmalıydım, ayaklarım nasıl olsa ben bakmadan da pedalı çevirebilirlerdi.
başardım. o gün sadece bir öğün ile- 5 dakikada bitirilen- hiç eve gitmeden saatlerce selenin üzerinde kaldım. ama başardım. kuşlar beni kıskanmalıydı. diz kapaklarımdaki morluklardan onlara neydi ki ? benim bisikletim yapmıştı. onların bana kattığı renklerdi. onları da sevdim...
