Planlar, oyunlar, strejiler içinde, hayat denilen oyun parkındaki bir salıncakta hiçbir şey düşünmeden sallanmak ne kadar zor. beynimin bazen hesap makinesinden farksız olduğunu düşünüyorum. sevgi, nefret kavramları arasında kaybolmak. Kimsenin senin hakkında bir fikri olmamasını bilmek. Mutlu olabilmek için iyi biri mi yoksa kötü birimi olmak gerektiğini bile bilmiyorum artık. hayatın akışına neden kapılamıyorum. diğer insanlar neden çok rahat bir şekilde maniple olurken ben neden olamıyorum. belkide başka fikirlere saygı, empati gibi şeyler mahvediyor hayatımı. sevdiklerimi yanımda tutmak yerine neden hayatımdan çıkarıyorum. "çıkıyorsa sevmiyordur zaten" bunun testini mi yapıyorum. yoksa yalnızlık mı benim sevdiğim tek şey.
eski hayatıma dönmek en iyisi sanırım affetmek yok. ver insanların eline bir çıkar, takip etsin seni. bir problemi çözmen için köpeğin olsun. ama iyi olmamam lazım bu hayatta, istediğini yaparsam gider. ama artık iyi olmam lazım. yok mu bunun bir ara yolu ölmek dışında. ölmek yok daha burada yapılması gereken şeyler var.
Çocukluğumdan beri sakladığım not defterimden 2 yıldır tek yaprak bile eksilmemişti, vazgeçmemek ümidiyle, yazılanlar doğrudur ümidiyle. artık sayfaları eksiltmenin zamanı geldi sanırım. yazılanların izleri kalır belki ama bende çok yara izi var, varsın defterde de olsun.
