insanlarından nefret ettiğim ama bir o kadar da kendisini sevdiğim burdurun ilçesi. tek katlı eski bodur evleri, soğuk kış günlerinde sokaklarda kokan odun - kömür kokusu, yufka ekmeği, tarhanası, dışı alacalı içi sakız gibi patlıcanları, yıldız ve pespembe domatesleri bende hep çocukluk anılarımı hortlatır.
fakat korkarım bir odadan diğerine gitmeye bucakta. çünkü bucak küçüktür ve herkes birbirini tanır. ölüm kokar. her gittiğinizde birini kaybetmiş olursunuz. mezarlarında tüm akrabalarınız yan yana yatar. insanları gerçekten nefret edilesidir. okumuşu da cahili de aynıdır.
