kimsenin umrunda değilsin..benim bile umrumda değilsin çocuk..abilerin, ablaların çok üzgün..hepsi yalnız, herkes kederli..kimi ayrılmış sevgilisinden, kimi kaçırmış en sevdiği diziyi..o kadar üzgün ve mutsusuz ki senin mtsuzluğunla uğraşamayız..geliyorsun elbet arada bir aklımıza..
yürüyüş bile yapıyoruz hatta..
ölmemeli çocuklar diyoruz, savaşta..
sonra, sonra ne mi oluyor? unutuyoruz her şeyi..kendi sıradan dertlerimizle boğuşuyoruz..
evet, kardeşin bir bombanın altında kalmış olabilir..düşünemeyiz bunu..
babanı da hiç görmemiş olabilirsin.. umursayamayız bunu..
uzuvlarından bilmem kaç tanesini kaybetmiş olabilirsin..
hıh, seninki de dert mi?
biz kalp ağrılarımızla cebelleşirken..
belki fotoğraflarını çekebiliriz..kapak bile yaparız dergilerimizde..daha ötekiler, profil resmi yapar belki seni..'hep aklımızdasın' imajını yakalayabilmek için..
belki bir kaç damla göz yaşı..belki bir kaç satır kelam..
hangi dünya düzenini değiştirir ki bunlar? biz şu an sisteme kafa tutuyoruz..iktidar, ideoloji, dava.. kavgalarımızın altında ezilme sen çocuk..elbet seni de konuşacağız bir gün..
biz de çocuk olduk..aramızdaki fark ne biliyor musun..biz gözleri bağlı körebe'den kaçıyorduk sense gözleri bağlı insanlığı arıyorsun..sanırım bizler çoktan bıraktık aradığın şeyi oyun salonlarımızda..
çocuk, sevgiliye yazılmış kaç milyon tane şiir varsa şu dünyada..elbet sanada yazılan bir kaç şey olacak..arada bir gelmelisin aklımıza..biraz daha morfinlemeliyiz vicdanımızı..devam edebiliriz şimdi büyük(!) acılarımızı yaşamaya..
