yine geçenlerde tam pala ile ağzını kıracaktım bunun, zihnim açıldı bir anda. durdum, beynime belki de ilk defa kan gitti ve hareketimi sorguladım.
adam haklı amk dedim. bana ne inancından. ben istediğime inanırım, o istediğine inanır. ahiret günü geldiğinde her koyun kendi bacağından asılmayacak mı? allah herkese son ana kadar tövbe etme imkanı verdiyse benim ne haddime insanları, inançlarını sorgulamak. ben kimim ki? kendimden mükellefim ve dinime, allahıma layık olmaya çalışmaktan başka işim yok dedim. inanma, inanmama özgürlüğünün olmadığı yerde seçimlerimin, inancımın ne önemi var dedim. dememle elimdeki pala yok oldu, kitap oldu, defter oldu, kalem oldu, çiçek oldu, barış oldu, sevgi oldu.
