geçmiş zaman çalıştığım şirketin iki ortağından yaşlı olanı ile akşam ofisi kapatıp çıktık ve ramazan ayındaydık. ofis merter'deydi ve merter, istanbul'da pek çok farklı rengi bünyesinde barındıran bir muhittir. her neyse sigaramı yaktım, ortak oruçluydu. ayıpladı beni sokak ortasında yaktığım sigaradan dolayı ve ona göre yanlış bir inanç sistemim vardı benim. birkaç adım sonra bakışlarının yaklaşık 40 derecelik açı ile sabitlenmesi dikkatimi çekti. kafamı çevirip baktım, beyaz bir giyim ürünü içinde kendisini sezdiren mavi bir üçgenlik mevcuttu bakışlarının hedefinde. "abi" dedim(ki abi derdim kendisine genelde) "oruçlu değil misin sen?" diyerek ekledim. bir şey diyemedi adam. sonra bir daha benim inanışıma dair pek bir şey duymadım. he kötü bir adam mıydı? aslında değildi. hatta iyi bir adam bile sayılabilirdi. ama samimiyetsizdi. evliydi, iki çocuğu vardı ve oturup da konuştuğumuz her muhabbetimiz esnasında "falanca karı" muhabbeti açardı. güven vermedi bana. bende biraz da var bu konuda. aynı yatakta yattığı insanı aldatabilen bir insana güvenemiyorum bir türlü. gariptir, sanki hemen herkesi de gözünü kırpmadan aldatabilecek bir potansiyeli varmış gibi hissediyorum. çok sürmedi işten ayrıldım sonra. pek çok kişi de işten ayrılmış daha sonra duydum şirketi devretmişler falan.
samimiyet önemli bir yetidir bence. konu ne olursa olsun... dini inanç, ikili ilişki, iş hayatı... samimiyet o kadar insani ve hayati bir şeydir ki, telafi edilemezdir benim gözümde.
