bir gün aralarından biri gelse, dese ki; "evet, bak şu çocuğa. gördün mü?" dese. gördüm desem ben de. "akılalmaz derecede yakışıklı değil mi?" dese. ben de; öyle görünüyor evet desem. "işte böyle olduğu için tercih ettim onu, anladın mı?" dese. devam etse, dese ki; "bana köpek gibi davranıyordu ama mutluydum. öyle havam vardı ki kampüste" dese. "bir düşmanım var. bak, şu kızı gördün mü, kıvırcık saçlı olanı" dese. gördüm desem. "o kıza nasıl hava atıyordum bir bilsen, öyle deliksiz uykular uyuyordum ki" dese. sonra "yanındaki sümsüğü görüyor musun, ona bak." dese. görüyorum desem. "benimkini gördün." dese. evet gördüm desem.
"mutluydum" dese, "o kadar popülerdi ki, herkes beni kıskanıyordu" dese. "tamam, köpeği olmuştum filan ama havam oldu" dese. "etrafındaki kızları kıskanıyordum ama en çok benimle oldu" dese. açık açık söylese bunları bana, hak veririm ben.
ama diyor ki; "ben öyle iyi birini görmedim hayatımda. çok iyi bir çocuk, çok yardım sever. yakışıklı ama önemli değil ki bu. bunlar geçici şeyler." devam ediyor; "arkadaşları çok seviyor" diyor. muhtemelen başka şeyler de diyor. gerisini dinlemiyorum. istemiyorum. ikiyüzlülük budur işte.
