manevi dediğimiz duyguların kaynağının aslında maddi bir sebebin yansıması olduğunu anlamam beni ateist yaptı. ateist olmamın en temel nedeni ve ateşleyicisi budur.
aklıma takılan şeyler oluyordu. ama allahın hikmetidir deyip hep hasır altı ediyordum. soru işaretlerim biriktikçe bir hazımsızlık oluşuyordu. nihayet etrafı gözlemlemeye koyuldum.
komşumuzun üç küçük çocuğundan ali ve esma sevimli, fatih doğuştan biraz garipti. etrafımdaki insanların hep sevimli olan ali ve esmaya yöneldiğini, onları daha fazla sevdiğini gördüm. dışarda kalan fatih hep mahzun bir şekilde kenarda duruyordu. beni de sevin der gibi etrafındakilerden bir işaret bekliyordu. içim yandı o manzarayı görünce, herkesin de içi yanar. oysa vicdanı olan bir yaratıcı buna göz yumabilir miydi? ben bile şu kadarcık vicdanla dayanamıyordum, ya o sonsuz merhameti olduğunu söyleyen varlık nasıl dayanabiliyordu?
gözleme devam ettikçe gerçeklik daha da anlam kazanıyordu zihnimde.
bir gün kuzenimin evine gittim. bir kızı olmuştu. doğuştan bir gözü görmüyordu ve diğerinden küçüktü. tam sevilmelik çağa gelmişti. babasına şirinlikler yapıyordu ama babası onu sevmede isteksiz görünüyordu. zaten o doğduğundan beridir de keyfi de yoktu babasının. sanki bir gözü kör bir evlat edinmenin mutsuzluğunu yaşıyordu. üzülüyordum küçük kıza. evet insanların kodunda iyiyi istemek, ona sahip olmak vardı. ancak neyin diyetini ödüyordu o yaştaki küçük kız? hangi adil tanrının vicdanı rahat edebiliyordu o manzara karşısında? adalet bu muydu?
ya foseptiğe düşüp ölen 3 yaşındaki çocuk, onun acısı çeken annesi. ya onlarca kişinin tecavüzüne uğrayan çocuk. ya afrikada açlıktan ölen insanlar. suriyede, ırakda, filistinde, amerikada kurşunlarla bombalarla ölen çocuklar-yetişkinler. ya ekmek için çöp karıştıran insanlar. ya devasız hastalar. bu kadar gözyaşı ve haksızlık varken nasıl sonsuz merhameti olan bir varlık bu kadar pasif olabiliyordu? tek derdi sınav mıydı?
sınav mı dedin dostum? neden bunca eziyet? sonsuz kaynağı olan bir varlık, neden birilerini kazanıp birilerini kaybetmek istesin ki?kendi yarattığı sınavda bilmiyor mu ki birilerinin bu yarışı kaybedeceğini? soruyorum buradaki bütün arkadaşlara. sonsuz gücünüz olsaydı bir çocuğu aç bırakır mıydınız, bir bebeyi sakat yapar mıydınız, bir anneyi evlatsız bırakır mıydınız sınav uğruna? kendi ruhunuzdan yarattığınız bir insanı, başka bir insanın insafına bırakır mıydınız? vicdanınızın sesine göre cevap verin? allah mıyız nerden bilelim dar ufkumuzla, sınırlı duygularımızla? diyorsanız size cavabım. hıhı.
din mi dedin? adı lazım değil bir cemaatte 13 senemi geçirdim. bir çok görev aldım, iş yaptım. faydalandığım da oldu. epey kitap okudum. kitap, risale, kaset, kur'an. hepsi beni cemaate bağladı doğrudur. beni olmayan bir hülyaya inandırdı o da doğrudur. ama aklım-mantığım bu oyuna dur dedi. kırgın mıyım? hayır. kızgın mıyım. hayır? onlar da bilmiyorlar çünkü. ama artık bazı şeyleri görmeleri gerekiyor. lütfen.
artık alıcı gözle dinleri incelemem gerektiğini düşünüyordum. mantığımı çalıştırmanın vakti gelmişti. aldım elime kutsal kitapları. okudum türkçelerinden. karşıma korkunç bir tablo çıktı. mantık karşısında bütün ışıltısını kaybettiğni gördüm, kutsal metinlerin. sihir bozulmuştu ve gerçeklik karşımda öylece duruyordu. evet tanrı yoktu ama gerçek o ki insanlar bir tanrı özlemi çekiyordu.
ama çok isterdim şu kainatta bir tanrı olmasını. herkesin kazandığı bir sistemde, cenneti burda yaşamak. ama maalesef cenneti yaşamak bizim elimizde değil. ama gayret edersek, anlarsak insanlığın şuurunu, insan olmanın gururunu burayı cennete benzetebiliriz. biricik mekanımız işlenmeyi bekliyor sadece.
ne değişti benim için. aslında çok şey. kainatta artık tek başımayım. uaynık olmak zor, yoruluyorsunuz çünkü. uyumak-uyuşma en kolayı. yine anneme iyi bir evlat olacağım. yine abilerime ablalarıma hayrım dokunacak. ben yine bir ihtiyacı olana maddi-manevi yardım edeceğim. yine afrikadaki bir çocuk için gözyaşı dökeceğim. yine ülkemi seveceğim. yine bitkileri, hayvanları seveceğim. yine arkadaşlarım için fedakarlık yapacağım. ama bir cennet sevdası için değil, insan olduğum için.
