bu kadar pahalıya mal olan iyiliğin canı cehenneme.
Dostoyevski
bir çoğumuz çalışmaktan, koşuşturmacadan şikayet ediyoruz, kendimize zaman ayıramıyoruz diye peki kendimize zaman ayırdığımızda çok mu değerli işler yapıyoruz? çok mu büyük hobilere sahibiz? hayır. hep peşinde koştuğumuz şeylere kavuşunca mutluluğumuz daim mi oluyor? hayır. kendi adıma söylüyorum, öğrenciyken hep hayalini kurduğum yerdeyim, hem de umduğumdan daha iyi bi maaşla, ve umduğumdan bi 4-5 yıl önce, bundan 1 yıl önce bu noktaya geleceğimi söyleseler herhalde dünyanın en mutlu insanı olurdum, ama sadece yeni şartlar oluştu ve artık o şartlara göre yaşıyorum hepsi bu...kanımca hayat hiç bir yere ulaşınca güllük gülistanlık olmaz, ama bu koşuşturmaca hayatı anlamlı kılar.. .
dünyayı ve kendimizi aslında olmadığı kadar fazla önemsiyoruz, bu da ortaya "eziyet çekmişlik" hissini çıkarıyor, bu önemsemenin sonucu olarak, yaşamdan bize veremeyeceği kadar çok şey bekliyoruz, evet o beklediğimiz sürekli mutluluğa hiç bir zaman ulaşamayacağız, çünki yaşamın insana böyle bir şey verme iddiası yok. bu insanın kendi yanılgısı.
