çok şükür ki 27 yıllık hayatım boyunca mecbur kalmadan otobüs, metro veya dolmuş kullanmadım.
üniversite yıllarında aracım arıza yapmış ve mecburi olarak dolmuşa binmem gerekmişti.
benim için garip bi duyguydu, ön tarafta olmamdan dolayı dolmuşun muhasebesi benden soruluyordu.
üstünü alamayan ve arkadan uzatamayanlarla hem ben muhatap oluyordum.
ve hayatım boyunca bozuk paraya bu kadar dokunduğumu hatırlamıyorum.
velhasıl kelam okula yaklaşmıştık ve orta kapıya doğru yavaşca ilerledim.
ve birden bire ağzımdan,
-"müsait bi yerde kalabilir miyim?" cümlesi çıkıvermişti."
o andan sonra geri dönüş yoktu... bana gülerek bakan gözler görüyordum.
tecrübesiz olduğum her halimden belli oluyordu....
kaptan ışıklara doğru dolmuşu yavaşlattı ve aynadan bana bakarak,
-"allah rahatlık versin kardeşim." dedi.
hayatım boyunca bu kadar utandığım başka bir an daha olmamıştı.
o gün bugündür ne zaman dolmuşa binecek olsam kendi kendime prova yaparım...
