öncelikle tanrı değil, allah'tır. tanrı, tan yerinden gelir, mecusilerden, şamanizmden.
ispat için teleskopla gökyüzünde yıldız kovalamaya gerek yok. kendiniz olun, rasyonalizm denilen metaforu bir kenera bırakın. gidin bir çayır çimende sırt üstü uzanıp gözlerinizi kapatın. tefekküre dalın. aranılan ispat aslında kişinin kalbinin içindedir.
vicdan denilen, asla yalan söylemeyen -ki vicdan rabbin sesidir- zor gelse de kişiye hep doğru olanı gösteren sese kulak vermek gerek. zira kişinin ömrünün mefhum zamanlarında yaşadığı, ve ölünceye dek sadece kendinin bildiği sırları vardır. işte vicdan, bu noktada devreye giriyor.
iç hesaplaşma.
dış tepkiler.
içinde yanlış olan, yanlış yaptığına dair kopan bir vaveyla, dönüş yaptığında ise "dış dünya'ya yansıttığı karakterin alacağı tepkiler" çıkmazında kalır kişi.
