yaşanmış bir olayı örnekleyerek açıklanabileceğim durumdur.
büyük bir deprem sonrası ailenize bir şey olmamış, telaşla akrabalarınızın içinde yaşadığı 5 katlı bir bina enkazında canlı arıyorsunuz.
binanın 3. katı diziniz hizasında.
zorlukla açtığınız enkaz içinde küçük bir tünel oluşturuyorsunuz.
el feneri ile zifiri karanlıkta ilerlerken bir sarsıntı daha oluyor.
tünel üzerinize yıkılıyor. yıkılmadan hemen önce bir kolun kıpırdadığını görüyorsunuz. tam bileğinden tuttuğunuz anda enkaz altında kalıyorsunuz.
son bir hamle ile kolunuz bilek hizasında dışarıda kalmış. ölmüyorsunuz ama daha da kötüsü. birazdan öleceğinizi kabulleniyorsunuz.
ömrünüzden ömür alan bir süreç içinde sizi enkazdan çıkarıyorlar.
o şokla ayağa kalkıp yürümeye başlıyorsunuz. çevredekiler hemen tutuyor sizi. su serpiyorlar, bir iki tokat atıyorlar, yok!
sizi kendinize getirmek için öyle bir tokat manyağı yapıyorlar ki, "depremden kurtulduk, tokatlayarak öldürecekler" diye korkuyorsunuz.
"n'oluyo lan" diye şoktan çıktığınızda her yerim sağlam mı diye bakarken elinizde bileğinden sıkıca tuttuğunuz o kolu görüyorsunuz. siz tam tutarken çöken enkaz altında ezilen kadının kopan kolu. siz ölümü kabullenirken sıkıca tutarak desten aldığınız tek şey.
bu travma öncesi ağzına sigara sürmemiş olan siz, o gün başlayarak günde iki buçuk paket sigara içiyorsunuz. her sigarayı sünger gibi çekiyorsunuz.
