facebook'ta evlendiklerini, çoluk çocuğa karıştıklarını görmekten başka hiç bir şey ifade etmeyen güruh. onlara da zaten bir iki baktıktan sonra siliyorum. ne konuşacak ne paylaşacak bir şey kalmamış, sen beni görsen ne olur ben seni görsem ne olur, öyle değil mi? bazen iyi şeyleri olmuyor değil bak, "hiç değişmemişsin, hala aynısın" iltifatını duyup mutlu oluyorsun ama hepsi bu. ve bu asla ama asla vefasızlık değil bana göre. tam tersi bu kadar insanı hayatına yük yapmamak gerek. çünkü ne kadar çok insan varsa hepsine vefalı olmak zorundasın. sende eski günlerin sıcaklığını arayacaklar, konuşmak isteyecekler. ama artık ne sen sensin, ne de onlar artık kendileri. oysa lisede sevilen bir arkadaş olarak hatıralarında yaşamak daha güzel.
