insan psikolojisinin bilinen en büyük açığıdır resmen bu hadise.
meselenin özü şudur ki geçmişte yaşadığımız şeyleri özetlerken acılarımız o anki kadar koyu gelmemekte, zihinlerimiz "kötü" olan şeylere ket vurduğu için silikleşen kötülüklere karşın yaşanan güzel şeylerin yoğunluğu fazlalaşmakta ve hatırlanabilirliği, netliği daha keskin bir şekilde kendisine yer bulmaktadır.
bundandır işte geçmişe hep hafif bir tebessümle bakıp da en katmerli acılarımız için dahi "vay be" derken "geçti" veya "azaldı" diye gene tebessüm edişimiz.
