geçmişte yaşanılanların her ne kadar arkasında durulsa da, zarar görmemiş gibi görünmeye çalışılsa da, an geliyor ki içten içe pişman olunabiliyor. hem de çok. sonra, ne kadar yıpranılmış olunduğunun farkına varılabiliyor.
işte bu da çoğu insanın yalnızca kendine sakladığı yanlardan bir tanesi olarak kalabiliyor.
ve itiraf etmek gerekirse, bu gizli yan, gerçek özneyi gizleyen bütün o edilgen eklerde var gücüyle bağırıyor. aslında o eylemi yaşayan biri zaten var, ben bir kelime oyunuyum diyor. kimse görmese de kendini göstermek istiyor. hiç susmuyor.
pişmanlıkların tüm etkenliğiyle haykırıyor çâresizce. işteş bir yaşanmışlığın sözcülüğünü yapıyor, kendince!
niye mi, öznesine göre hareket ediyor işte, görülmese de...
