hayatinin 20 senesini acik gecirmis ve yaklasik 1 bucuk aydir basortu takan biri olarak aciklayayim efendim.
hayatim boyunca dinine bagli sayilabilecek sekilde yasadim her ne kadar cevrem buna hic musait degilse de.
ama insanlar pek anlamiyorlar bilirsiniz, basortunuz yoksa ne yaptiginiz cok da onemli degildir (!) yani sigara icebilirsiniz, gule oynaya yolda yuruyebilirsiniz erkek arkadaslariniz olabilir kimse sizi kinamaz. basortusu taktiginizda is degisiyor neyse oraya gelecegim.
bi suredir kapanmam gerektigini (inanarak) dusunuyordum, ve bir gun cevremi hic onemsemeden bir anda buna karar verdim. cok yakin arkadaslarimin tepkisinden asagi yukari haberdardim, "hayirli olsun" "senin kararin tabi " vs iste samimiyetsizce "sen ne yaptinn" lar. bekledigimin uzeri bi performansla arkadaslarimin %80 I benimle irtibatini kesti. net.
bu sebeple efendim kendimi adeta ingilterenin katolik mekanlarindan birinde kapanmaya karar vermisim gibi bir his olustu. cok ilgincleri de oldu tabi islamiyetle alakasi olmayan deist bi arkadasim benimle en ufacik bi tartismaya girmedi ya da en ufak bi soguma hissettirmedi. ama genel anlamda olumsuz tepkiler Aldim. oldukca olumsuz.
"sen daha dun neler giymistin"
"muzik grubun vardi noldu herseyi birakiyor musun??"
"seni cogu kisi ise almayacak"
"seni bu halde gormek istemiyorum" (evet bunu en yakin arkadasim soyledi)
"simdi kendini garantiye mi almis oldun?"
"bence acilirsin"
"seninle bagdastiramadim"
ve daha niceleri.
ne hissediyorsun diye kendime sordugumda bugune kadar asla hissetmedigim seyler. maalesef insanlar zihnimde bolumlere ayriliyor artik. ve cok az kisi var yanimda hic ummadiklarim.
tum bunlar kimseye zarar verdigim icin degil, kendime bile zarar vermeyen bise yaptigim icin, dinimi yasadigim icin. allah daha zor sinavlara sokmasin.. hem zaten...
uzun vaadede hepimiz ölü degil miyiz?
