uzunca bir süredir içimden atamadığım bir boşluk var. sanki içim boşalmış gibi hissediyorum. aslında mutlu olmam gereken olaylar yaşıyorum ancak bir türlü gerçek bir neşe, ağız dolusu bir kahkaha atabilmiş değilim. nedenini bilmiyorum. aslında belki biliyorum ama kendime bile yalan söylüyorum artık. bir bilinmeze doğru uzunca bir yol var önümde belki de bu asıl sebep ama yine de biliyorum aslında sebep bu falan da değil. belki geçer zamanla belki her şey düzelir. neyse küçük bir umut işte öyle olmayacağını bile bile. zaten umut en geveze kuştur bir türlü susmayı bilmez.
