1.sınıftan beri çekiyorum bu rahatsızlığı, yani kendimi bildim bileli. ilkokulda tahtaya kalkıp okuyamadığım şiiri, öğretmenin sınıfın içinde herhangi bir tedavi merkezine gitmediğim için beni azarlamasını, bildiğim soruları cevaplamaktan korkmalarımı, herhangi bir kızla tanışmaktan korkmayı, lisede tartışma esnasında arkadaşın 'konuşmayı öğren de gel' diyince cevap veremeyişimi, konuşurken sanki farklı biriymişsin gibi acır gözlerle bakan insanları, okulda kendimi tanıtırken adımı söylemeye çalışırken yaptığım hareketleri sanırım hiç unutmayacağım. ama şükürler olsun ki şu an çok rahat bir şekilde olmasa da kendimi ifade edebiliyorum. çevremde de kekeleyen insanlar gördüm inanın bana o kadar iyiler ki. hala bu rahatsızlığa sahip arkadaşlara naçizane tavsiyem : kimseden korkmamaları. kimse sizden değerli değil çünkü. hatta siz onlardan daha zekisiniz. çünkü söyleyemediğiniz/söyleyemeyeceğiniz her kelimenin yerine birkaç saniye içinde eş anlamlı bir kelime bulmak zeka ister.
haa bir de kekeme bir arkadaşa veya yakına sahip olan insanlara tavsiyem ; lütfen acır gözlerle bakmayın, söylediği şeyi tamamlamaya da çalışmayın. sadece gözlerinin içine bakarak onu dinlediğinizi gösterin. çünkü bu psikoloji çok farklı yaşamayan bilemez.
