zamanında gözümden bile sakındığım bir bisikletim vardı. bütün paramı bisikletimi güzelleştirmek adına harcıyordum. ona ışıklar, yıldızlar, kornalar, kapakçıklar falanlar fıstıklar alıyordum acayip modifiye etmiştim. sonra bir gün dedim ki bu bisikletle mükemmel şekil yaparım başka mahallelerden kız kaldırırım. çağırdım tuncayı gel dedim şu mahallede çok güzel kızlar var atla arkama yanlarından geçelim, korna çalalım, göz kırpalım, dudak ısıralım. gittik mahalleye tuncay bisikletin arkasında ben direksiyonda artist artist geçtik kızların önünden bütün gözler üzerimizdeydi. sonra tuncaya dedim ki; tuncay sen şimdi direksiyona geç bende arkanda oturacağım, sen süratle kızların önünden geçerken bende ters salto atıp kızların önünde çat diye duracağım. anlaştık ve uygulamaya geçtik. sokağın yukarısından tuncay pedalı seri seri çevirerek süratle ilerlemeye başladı ibre olsa elliyi gösterirdi herhalde. kızlara yaklaşınca ben birden bisikletten atladım... atladım ama duramadım... bacaklarım kontrolden çıkmıştı. ben durmak istedim, onlar koşuyordu koşuyordu. beş altı metre koştuktan sonra çok sağlam bir şekilde yere yapıştım. ayağa kalktım dizlerim, dirseklerim kan revandı, sağ bacağıma da cam girmişti. başladım ağlamaya tuncayyyy diye bağırdım. tuncay geldi beni aldı ve biz mahalleden uzaklaştık...
