öyle bir his vardır ki bazılarımızda, ahmet uluçay'ın da dediği gibi, zamansal ve mekansal bir gurbette olma hissi. aynştayn ve saz arkadaşları zaman makinesini bulamadıkları için tek çare mekan değiştirmek olur. ama o da zordur tabi. bulunduğumuz yer bir kafes gibidir ve çıkmak ölüm gibi gelir... tek çare diğerlerinin yaptığı gibi kabullenmek oluverir.
hayal dediğin nedir ki? özgürlük, aşk filan... en iyisi sıkılmamak için adımlarını saymak durmadan.
