iyi veya kötü olmaksızın, her türlü duyguyu bünye içerisinde bir yerlerde bulundurma halidir. dikkat çekilmesi gereken nokta ise, herhangi bir eylem veya duygunun kanıksanmasından ziyade, iyi veya kötü ayırt etmeksizin, "yaşantı beni buraya sürükledi be abi, her getirdiğine de kabulüm." deyip kaderciliği oynamaktır. gerekli midir? bilinmez..
beyinin içerisinde bir "geri dönüşüm kutusu" oluşturmak zaman zaman işe yarayabilir. ama bu kutuya hükmetmeyi başarmak, kutuyu yaratmaktan daha zordur. çoğu insan bu kapalı kutuyu yaratmaktan ziyade bir sünger yaratmayı yeğler. yaşantının getirdiği iyi, kötü veya çirkin tadlardan istediklerini bir köşeye çeker, geriye kalan "atık" duyguları ise geçmişe bir sünger çekmek suretiyle siler atarlar.
bir de istemdışı kanıksama ve kanıksamama gibi durumlar vardır ki, en tehlikelisi de bunlardır zaten. zaman zaman yaşanılan kötü deneyimler, ** kimi zaman beyin kıvrımlarının labirentimsi yollarında kaybolur. kişi burada gelişen olayın aksi bir tezahürünü zihninde canlandırır ve kaybedilen bir değer varsa da, bunu kaybetmemiş olarak görür, kabullenemez. filmlerde de bolca gördüğümüz gibi, en çok küçük kızını veya oğlunu kaybeden annelerde görülür.
bir de "şiddete meyyalim vallahi dertten" diyip, bazı şeylerin arkasına saklanan bir güruh vardır. mümkün mertebe uzak durulması gereken bu insanlar, olaylara ne kadar hakim bir havada yaklaşsalar dahi, sabun köpüğü misali sönüp kayboluverirler.
kanıksanması gereken olayların sonsuz sentezleri arasında mekik dokumak yerine, iyi ve kötüyü bir birlerinden ayırmanın kolaylığını öğrenmek lazım gelir. hiçbir şeyi yokuşa sürmeksizin, 5 dakikalık bir zaman diliminde yapılacak seçimlerin gölgesinde karar vermek, hızla geçen yaşantının içerisinde ilk sırayı alması gereken "zamanı kanıksamak" gerekir.
