bu dünyanın en zor işlerini işçiler yapıyor. hamallar yapıyor. kimisi madenden kömür çıkartıyor, kimisi inşaatta geçiriyor bütün ömrünü, kimisi tekstillerde sabah 7'den akşam 7'ye kadar makina seslerinin içinde, iğrenç koşullarda çalışıyor.
bütün ömürlerini buralarda çürütüyorlar.
buna rağmen ailelerini çocuklarını ve en önemlisi inançlarını düşünüyorlar ve intihar etmiyorlar.
bu ülkenin askerlerine kimler baskı yapıyor? neler görüyorlar, neler hissediyorlar ki herşeyi gözden çıkaracak hale geliyorlar?
ya da dolaylı yoldan sorayım. bu ordu gerçekten bizim ordumuz mu?
