kapı aÇmak dünyanın en zor işiymiş gibi gelir bana. zor olan konuşmak değil oysa. her yaştan her cinsiyetten insanla rahatÇa iletişim kurabileceğimi düşünürüm. tuhaf tuhaf entrikalar dolaşır durur kafamda kapı Çalındığında. televizyonu kapatıp evde yokmuş gibi mi yapsam yoksa müziğin sesini sonuna kadar aÇıp o kadar coolum ki kapının sesini duymuyorum mu yapsam a tanıdığım süre zarfında döner sandalyemde iki tur atabiliyorum. kapıyı aÇmak Çoğu zaman ruh halime ve pijama desenime göre değişiyor. bir de o zil sesinin aniden kesilmesiyle duyduğum saÇma vicdan azabına anlam veremiyorum. ardından tuhaf kaygılar...
