eve geldiği zaman önce horozlarının-tavuklarının yanına koşar, insan yerine koymaz bizi.
her akşam söz dalaşı. cahilliklerini zaten saymıyorum. bazen kızıyorum ve çekip gideyim diyorum. ama annem var, sevdiğim var bu şehirde. gidemiyorum da.
bir gün kötü şeyler olacak hissediyorum. ama elimden de hiçbir şey gelmiyor. sıkıntı dert bir yandan, baba tarafından adam yerine konmamak bir yandan vuruyor. çok şansa ihtiyacım var çok.
kendimi bildim bileli ona yardım ediyorum. böyle mi olmalıydı.
