film olarak çok sürükleyici değil. ama bir biyografi filmi için çok sürükleyicilik beklemek de ne kadar dogru onu bilemiyorum. edith piaf'ın büyük aşkı ve yaşadığı değişim görülmeye değer bir kısım mutlaka. işlerin avrupada da burdaki gibi döndüğünü görmüş olduk ayrıca. kenar mahallenin güzel sesli kızına kartını verip beni bul diyen gazino patronu ve ona minik serçe isminin konulması yeşilçam samimiyeti verdi biraz. filmin(ve aynı zamanda hayatın) sonlarındaki edith'e azıcık daha hayat veren 'non, je ne regrette rien' şarkısı tüm vuruculuğuyla seslendirildi. tüm bunların hiç bi önemi olmadıgını düşünüyor olsanız bile marion cotillard'ın oynadığı bir film oldugu için izlemek gerekir.
