bu anadolu söylemi ile mınçıka *yı yaş değnekten ok yapan anadolu çocuğukları olarak bir değneği kırıp ikiye ayırıp uçlarını iple bağlayarak yapmışızdır (belki) yapmışsınızdır vakti zamanında.
bu mınçıkanın aslını zincirli mincirli kalın saplı halini emmi oğlumun arkadaşından alıp da babasından saklama gayreti içinde olduğu bir dönemde görmüş idim.
kendileri mi yaptı orijinal haliyle satın mı aldılar bilememekle beraber (satın almış olmalılar bu kadar iyi yapabilmelerizor, en azından fikir olarak ithal bir icat) gördüğümde çok ürkmüş idim. özenerek yaptığımın aslını görünce/bilince ürkmem;
tekniğe, teknolojiye karşılık geri kalmışlığın, yetersizliğin, yabancılığın ya da art/kötü niyet ile iyi niyetin birbirini yakından görmesini kötü niyetteki buz gibi soğukluğu hisseder gibi yaşayıp tanımanın doğal bir sonucuydu herhalde.
çünkü çalışıp erişmenin nimetlerini insanlığın felaketine, korkutup ezmek, zarar vermek, yıldırmak için sarfeden birilerini o mınçıka resminden çıkarmıştım. hala gözümün önündedir hayal meyal.
