hem müziğinin, hem yorumunun, hem de anlamının mükemmelleştiği noktada duran bir şarkıdır.
her açıdan yardırmış da olsa, maalesef adam gibi bir çevirisi yoktur, hatta çoğu çevirmen sözlerin resmen ağzına sıçmıştır.
o nedenle üşenmedim, oturup çevirdim, orjinaline en yakın hali budur efendim:
eski dostum karanlık, merhaba.
tekrar konuşmak için geldim seninle.
çünkü bir düş yavaşça süzülüp,
tohumlarını bıraktı zihnime.
ki hala oradalar, sessizliğin sesinde.
huzursuz rüyalarda, dar arnavut kaldırımlarında yürüdüm.
yakamı doğrultup soğuğa ve neme,
baktım neon ışıklara, gözüme batana dek.
ve dokundum geceyi yaran sessizliğin sesine.
o çıplak ışıkta binlerce, belki de daha fazla insan gördüm.
konuşmadan anlatan, dinlemeden duyan o insanlar,
seslendirilmemiş şarkılar yazarlar ki,
rahatsız etmezler asla sessizliğin sesini.
"aptallar!" dedim, "bilmiyorsunuz kanser gibi yayılan sessizliği.
sözlerimi dinleyen ki öğreteyim, tutun kollarımdan ki geleyim!"
ancak sözlerim bir yağmur damlası misali yankılandı,
kuyularında sessizliğin.
ve insanlar kollarını açıp dualar ettiler,
kendi yarattıkları neon tanrılarına.
bir iz belirdi ve dedi ki:
"onların peygamberlerinin sözleri,
izbe binalarda, metro duvarlarında yazılı."
ve fısıldamıştır sessizliğin sesine..
