kendisini tanımıyordum, öldürülesiye dövüldüğü ve hastanede yattığını öğrenene kadar.
o an içime oturmuştu acısı zaten ama çok umutluydum. iyileşeceğini düşünüyordum.
fotoğraflarına baktığımda "bu çocuk ölemez ki, uyanacak." diyordum.
olmadı.
öldüğünü öğrendiğim anın üstünden bir hafta geçti. benim onu düşünmediğim günüm, anım olmadı.
sürekli aklıma geliyor.
fotoğraflarına bakıyorum. ne güzel gülüyor, gözleri nasıl parlıyor. nasıl ölmüş olabilir, bu çocuğun gözleri nasıl kapalı şu an diye düşünüyorum sürekli.
yemek yerken bile onun yemek yeme hakkını ellerinden aldıklarını düşünüyorum.
geleceğini çaldıklarını, bir daha hiç yirmi yaşına giremeyeceğini, mezun olamayacağını, ingilizce öğretmeni olamayacağını, bir daha pink floyd dinleyemeyeceğini, hayatının aşkını bulamayacağını...
twitter sayfasına bakıyordum her gün, belki de yeni bir tweet gireceğini görmek umuduyla, bilmiyorum.
ama o son tweet hep duruyordu, hiç değişmiyordu.
şimdi twitter hesabı da kapalı spamlanmış diyorlar.
utanıyorum bu insanların kötülüğünden, içim yanıyor.
keşke zamanı geriye alabilsem de ona "o gece o sokağa girme." diyebilsem, olmuyor.
on dokuz yaşındaki bir çocuğu öldürenler, tedavi etmeyenler, arkasından "oh olsun" diyenler... hiçbirinizi affetmiyorum. umarım bu çocuğa ve ailesine yaşattıklarınızın on mislini yaşarsınız. hepiniz katilsiniz.
seni asla unutmayacağım ali, unutursam kalbim kurusun.
vicdansızlara edit: bu yazdıklarımdan ne gibi bir kötü söylem çıkardınız da kötülediniz?
