bir diğer tanımla kendinden sıkılmaktır.. arada çok fazla geyiği dönen konular var, mümkün mertebe oradan uzaklaşarak:
kendi kendime oturuyorum, dışarıda bir hayat var.. gece sokakta insanlar, öğle vakti denizde.. çocukluğum hep buralarda geçti.. yazlık bir yer olduğu için kışın tam tersine insan ararsınız.. konuşmaya bile insan bulamadığınız zamanlar gelir.. biraz dargındır bu zamanlar, beden.. tabi onca geçen vakit kendisiyle iletişim kurabilmeyi de öğretir insana, doğanın güzel bir hediyesidir bu.. tek başına kaldığında insan ayakta durabilmelidir.. belki de yaşamın onca güzelliği arasında özellikle bunu severim.. sürekli kurulan diyaloglar, düşünmenin verdiği o tatlı keyif.. bazen kalabalığın ortasında bile çıkıverir ortaya, yapılan keyifli muhabbetlerin arasında bile bazen.. bu, artık bir ihtiyaç (ve ya belki de alışkanlık) haline gelmiştir.. o sıra söylenen bir söz çok komik gelir; "yalnızlığı çok seviyorsun".. evet, yalnız kalmayı seviyorum ama yalnız kalmak demek değildir ki 'hiçbir şey'cilik.. yani, nihilist bir refleks değil.. düşünmek istediğim bağzı şeylerin var olması, bu ihtiyacı hissetmem gayet normal(kendi normlarım içinde) benim için.. hani, bunu yapabilmek özel bir yetenek değil cidden, bir ömrün getirdiği bir davranış şekli ama bundan kaçmak daha üzünç.. kendinden kaçmak, düşünceleri unutmaya çalışmak ve yalnızlıktan sıkılmak.. belki ilk başta zor ama ilk başta zor olmayan ne kadar güzel şey var zaten?!
