hayat bazen insana öyle şeyler öğretir ki,
göz yaşların bile teselli olamaz yaşadığın acılara
ne kadar istesen de silemezsin yüreğindeki izleri
sevmişsin bir kere
dakikalarını günlerini paylaşmışsın
her yerde onun hayali çıkar karşına
gözlerin zamansız daldığında uçsuz bucaksız uzaklara
onu görürsün hep
bazen yitirilmiş aşk kırıntılarında bazen bir kelebeğin kanadında
bir zamanlar büyük umutlarla yücelttiğin sevginin,
yıkılışını izlersin gözyaşlarıyla
sadece ağlayabilirsin elinden başka bir şey gelmez
bazen fedakarlık ister sevgili ama sen cesaret edemezsin bir şeyleri kaybetmeye
sevgiliyi kaybetmeyi, canını kaybetmeyi göze alırsın ama,
senin önüne engel olanları ezmeyi göze alamazsın
çaresizlik içersinde kıvranırsın sessizce
bazen ölümü öyle çok istersin ki her şeyi silip
ama yapamazsın çünkü,
içinde senden bir başka parça daha var
ona dokunamazsın
çaresizlik insana başka gönüllere yelken açmaya yöneltir
fazla sürmez yine mazi rahat bırakmaz seni
yaşananlar gerçektir unutamazsın
yine yalnızlar limanına yelken açarsın
giden zamanın ardından keşke diyebilirsin sadece
şarkılar içini öyle yakar ki
su bile serpemezsin yanan yüreğine
acısını çekersin büyük bir arzuyla
o acı bile seni daha çok bağlar seni ona
ama yoktur artık
bu yokluğu anladığında ise duvarları yıkasın gelir
gücün yetmez
sevmek, aşk böyle bir şeydir işte
şimdi bende bu duyguları yaşıyorum
giden sevgiliye her gece göz yaşı döküyorum
gelmeyecek biliyorum
her şeyden önemlisi seviyorum
hem de her şeyden çok
giden sevgili gel ne olur gel,
ayrılık o kadar zor ki alışamadım
geri dön ne olur çıldıracağım
