çeşitlidir.
şöyle bir düşünüyorum da şu boktan gezegene gelmek benim fikrim değildi.
vallahi değildi.
işin tuhafı kalmak da elimde değil. iyi de tüm bunlar kimin fikriydi peki?
büyük bir patlama oldu ve herşey bir düzene oturdu. patlamayla düzen olur mu allasen? işte buna aklım ermedi. şu yaşa geldim patlayınca dağılan, yıkılan, yanan, yok olan o kadar çok şey gördüm ki. elimde değil. sırf bu yüzden evrene şaşıyorum.
ama tanrıya inanma sebebim aslında bunlardan hiçbiri değil.
tanrıya inanma sebebim aslında benim.
inanıp inanmama seçeneği sunan sefil bilincim. benim gibi milyonlarca yıl bu yolu yürüdüğü halde arkasına bakıp "vay be!" diyemeyen şu inek bir de şu yalaka kedi tanrıya inanmamı sağladı.
+2000 derecelik bir magma ile - 200 derecelik bir uzay arasında neşeli bir aile pikniği yapabilmemdi belki de tanrıya inanma sebebim. ya da sevginin ve merhametin big bang'a sığmayışıydı. bir insanın bir insan için ölmesini doğal seleksiyonla açıklayamadım mesela. aşkı maddeye sığdıramadım. gözyaşının tuzlu bir sudan çok daha fazlası olduğuna inandım. hafızamın sinir hücrelerimden fazlası olduğuna inandım.
kızımın saçlarının böyle kokmasının bir anlamı olmalı dedim kendi kendime. sevgilimin gözlerime böyle güzel bakmasında tanrısal bir şeyler vardı. hem tanrı olmasa ağaçlar böyle hışırdar mıydı hiç? bulutlar böyle yürür müydü gökyüzünde? tanrı olmasa hayat ve ölüm bizi böyle kuşatır mıydı? aydınlık bir sabaha uyandığımda güneş için birine teşekkür etmem gerekti. ne içimde ne de dışımda ondan başka hiç bir şey göremediğim için mecburen inandım tanrıya.
kusuruma bakmayın.
