insanlardan öyle nefret ediyorum ki sözlük. kendim dahil hepsinden ayrı iğreniyorum. neden duygularımızı kapatmak için bir düğmemiz yok? neden her yer boş yere yakınan,elindekinin kıymetini bilemeyen, şımarık, doyumsuz, sığ insanlarla doldu taştı?
zaten inancımı kaybetmiştim ama artık tahammül edemiyorum sözlük. kendimi zaten boş veriyorum. insanları anlamaya adadım kendimi. benden bir şey çıkmaz çünkü. uzaktan daha iyi görülebiliyor kişinin göremedikleri.
Hak edenin hak ettiğini alamadığı şu adaletli(!) ülkemizde kim gerçekten dürüst ve saygılı? en yakınından, ailenden olanlar neden zor günlerde sıkıntılı? hallerine şükretmesi gereken insanlar niye burun kıvırıyor? o kadar sinir oluyorum ki kafalarını koparmak istiyorum. ben böyle bir insan değildim. sanırım deliriyorum.
