şöyleki;
Hıristiyanların papazları vardır ve papaz bulunmazsa ibadet edemezler. Halbuki bir Müslüman isterse evinde, isterse camide namazını istediği gibi kılabilir. Üç beş kişi bir araya toplanınca cemaatle namaz kılmak isterlerse içlerinden biri imam olur, öbürleri de ona uyarlar, namazlarını kılarlar. Müslümanlıkta, papazlar gibi "din adamları" adını alan, din işlerini yapan ayrı bir sınıf yoktur. Müslümanların hepsi birbirine eşittir. Hele bu eşitlik, camilerimizde ne güzel görünür. Camiye giren kimseye "kimsin, necisin?" diye soran, yer gösteren, bu büyük adamdır diye ona en itibarlı yeri veren kimse yoktur. Camiye giren, kim olursa olsun boş bulduğu yere oturur. Yanındakinin büyüklüğüne küçüklüğüne bakmaz. Zaten insanlık gözünde de iş işleyen, emeğiyle geçinen adamların büyüğü küçüğü yoktur. Bir rençberle bir ressam, bir hamalla bir hükümet memuru kanuna göre haklara sahiptir.
Müslümanlığa göre bütün kuvvetler, kudretler, duygular, Allah'tandır. O, bize bizden daha yakındır. Onun varlığını biz, kalbimizde duyar, varlığımızda anlarız. Allah, bizim isteklerimizi, aklımıza gelen, gönlümüzden geçen şeyleri bilir. Şu halde derdimizi, halimizi, arzumuzu ona bildirmek için ortada başka birisine gerek yok...
