şimdiye kadar hakkında tek kelime etmemiş olmama şaşırdığım ve utandığım ozan. o ahir dünyaya el sallarken ben çok ağlamıştım üstelik. sanki kapı komşumu, öz amcamı kaybetmiş gibi. içim düğüm düğüm yıkılmıştım. bir daha kim 'zahidem' dediği anda gözlerimi dolduracaktı. kim o büyük mütevaziliğiyle ve babacanlığıyla sazını eline alacaktı. kimseye gönül koymadan 'biz bu sazla evliyiz' diyecekti. ne desem boş o bir ustaydı, yerine kimseyi koyamadı ya da biz koydurmadık. ama yine de şanslıyım ki onu canlı canlı dinleyebilmiş olanlardanım. şimdi videolarıyla, albümleriyle avunmak zor geliyor. yine en efkarlı ve yine en sevda dolu türkülerini dinleyerek geçireceğim günler var.
