eğer erken yaşta babasız kalmışlarsa içlerinde doldurulması mümkün olmayan bir boşluk vardır. kaç sene geçerse geçsin, kaç yaşına gelirse gelsin o eksiklik bir yerlerde kalır, tutar en mutlu gününde ağlatır insanı, sevinçli bir haber aldığında bile için için sızlatabilir. neyse, fazla da duygusallaşmayalım. benim dışardan bakan biri olarak tahminlerim bunlar. tabi. yıllar sonra insanlar daha az acır hale geliyorlar ama anne veya baba farketmez, doyamadan kaybedildiğinde etkisi ne kadar azalırsa azalsın ölene kadar insanın içinde bir yara, bir yumuşak nokta olarak kalıyor.
birkaç insan tanıdım böyle, kimi salya sümük ağlardı sınıfta ailesinin ne iş yaptığı sorulunca, kimi nemrut gibiydi, fazla konuşmaz sadece durgunlaşırdı. ama bir saatlik sohbetin ardından dayanamayıp gözyaşlarını bıraktığına, hıçkırıp iç çekmekten bütün vücudunun sarsıldığına tanık oldum. insanın içini cız ettiren durumlar yaşarlar bu kızlar. ne tavsiye edebilirim bunlara bilmiyorum. yolları açık olsun.
